Ένα
δύσκολο εγχείρημα - ωστόσο απαραίτητο
- για τη μάχη κατά της νεο- Φεουδαρχικής
τυραννίας
του
system failure
Ένας
χρόνος πέρασε από την πρώτη φορά που ο
ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Για πρώτη
φορά στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού
κράτους ένα κόμμα της Αριστεράς κέρδιζε
τις εκλογές. Πολλά δραματικά συνέβησαν
από τότε. Είχαμε τη διάσπαση του κόμματος
κάτω από την πίεση των δανειστών, την
άτακτη υποχώρηση Τσίπρα υπό το αυταρχικό
καθεστώς της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής
Δικτατορίας (ΕΧΔ)
και τελικά, την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε
ένα Σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, όπως είχε σχεδιάσει ο άξονας
Βρυξελλών-Βερολίνου.
Ωστόσο,
η ΕΧΔ πλήρωσε βαρύ τίμημα γι'αυτή τη
νίκη. Όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο: “Το δεύτερο και κυριότερο
που πέτυχε η κυβέρνηση Τσίπρα, ήταν ότι
κατάφερε να αποκαλύψει το πραγματικό
πρόσωπο της ευρωδικτατορίας, πέρα από
κάθε αμφιβολία, ακόμα και για τους πιο
δύσπιστους. Είναι χαρακτηριστικά τα
παραδείγματα από αντιδράσεις ανθρώπων
στα social media που μιλάνε για πραξικόπημα
κατά της Ελλάδας. Είναι φανερή η μεταστροφή
της κοινής γνώμης σε πανευρωπαϊκό
επίπεδο υπέρ της Ελλάδας, καθώς βλέπει
με τρόμο το μέλλον που επιφυλάσσει στους
Ευρωπαίους πολίτες η χρηματοπιστωτική
δικτατορία της ευρωζώνης. Ο απροκάλυπτος,
ωμός εκβιασμός των γραφειοφασιστών με
τη βοήθεια της ΕΚΤ, μπορεί να αποβεί
επιζήμιος και για υποψήφια προς ένταξη
μέλη, καθώς οι λαοί που θέλουν να
ενταχθούν, βλέπουν ότι το τίμημα είναι
πολύ βαρύ. Η ζημιά που έγινε λοιπόν είναι
διπλή.”
Ένας από
τους λόγους για τους οποίους οι
γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το
διευθυντήριο του Βερολίνου ήθελαν να
συνθλίψουν τον Τσίπρα, ήταν να σταματήσουν
τη δυναμική που είχε αποκτήσει η Αριστερά
στην Ευρώπη. Δεν φαίνεται να πέτυχαν
πάρα πολλά, καθώς τα Αριστερά κόμματα
φαίνεται ότι κατάφεραν να διατηρήσουν
αρκετή από τη δύναμή τους, σπάζοντας το
δικομματικό κατεστημένο σε Πορτογαλία
και Ισπανία, μετά τις πρόσφατες εκλογές
στην Ιβηρική. Επιπλέον, η άνοδος του
Jeremy Corbyn στην ηγεσία του Βρετανικού
εργατικού κόμματος, έφερε έναν πρόσθετο "πονοκέφαλο" στο νεοφιλελεύθερο
Ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Ωστόσο,
αυτό που παρατηρούμε στην Ευρώπη γενικά,
είναι ότι η Αριστερά εξακολουθεί να
παρουσιάζεται αναιμική και δεν
φαίνεται ότι μπορεί να διατηρήσει την
όποια δυναμική της. Τις σημαντικότερες
αναταράξεις στο νεοφιλελεύθερο
κατεστημένο φαίνεται ότι, προς το παρόν,
τις προκαλεί η άκρα Δεξιά σε πολλές
χώρες. Οι εθνικιστές εκμεταλλεύονται
το μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα, προκειμένου
να ενισχύσουν την επιρροή τους. Καθώς
ο εξτρεμισμός της άκρας Δεξιάς και η
ξενοφοβία μεγαλώνουν, οι δυνάμεις της
Αριστεράς κινδυνεύουν από έναν πιθανό
κορεσμό. Υπάρχει ένας καλός λόγος για
κάτι τέτοιο και δεν είναι μόνο ότι η
Αριστερά απέτυχε να επαναδιαμορφώσει
το δικό της, αληθινά αυτόνομο πλαίσιο
αξιών, που θα μπορούσε να ξεπεράσει τους
παρωχημένους καπιταλιστικούς όρους.
Η αδυναμία
του Αριστερού κινήματος απέναντι στο
νεοφιλελεύθερο κατεστημένο και την
άκρα Δεξιά, έγκειται στο γεγονός ότι οι
συνιστώσες του επιμένουν σε έναν
προοδευτικό Διεθνισμό μέσα από την
ψευδαίσθηση ότι αυτός μπορεί να επιτευχθεί
μέσα στις υπάρχουσες Ευρωπαϊκές δομές.
Επιπλέον, η ψευδαίσθηση αυτή διχάζει
την Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά
και σε όλη την Ευρώπη, προκαλώντας διπλή
ζημιά. Έτσι, οι προοδευτικές δυνάμεις
αποτελούν ένα εύκολο θύμα για τους
τερατώδεις μηχανισμούς της ΕΧΔ.
Οι
μετριοπαθείς Αριστεροί, όπως ο Τσίπρας
και όσοι έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ, φοβούνται
ίσως ότι θα χάσουν τον ιδεολογικό τους
προσανατολισμό υποχωρώντας από τις
βασικές τους αρχές οι οποίες περιλαμβάνουν
και έναν Ουμανιστικό Διεθνισμό. Ωστόσο,
υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση εδώ, καθώς
η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ήδη υποχωρήσει
(πολύ γρήγορα) από ορισμένες θεμελιώδεις
αρχές της Αριστεράς, υπογράφοντας το
τρίτο καταστροφικό μνημόνιο. Επιπλέον,
ο ίδιος ο Τσίπρας επιδεικνύει μια
Μακιαβελική συμπεριφορά απέναντι σε
μέλη του κόμματος που δείχνουν έντονη
δυσαρέσκεια και επιθυμούν να πολεμήσουν
ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές
της Τρόικα, όπως και στο πεδίο της
εξωτερικής πολιτικής, όπου επιδιώκει
στενές συμμαχίες με αυταρχικά καθεστώτα
(π.χ. Αίγυπτος, Ισραήλ). Δηλαδή, η κυβέρνηση
ακολουθεί μια “Κισσινγκερική”, ρεαλπολιτίκ στρατηγική, παρά μια πολιτική
που βασίζεται σε καθαρές ιδεολογικές
αρχές της Αριστεράς.
Η
μετριοπαθής Αριστερά σε όλη την Ευρώπη
οφείλει να καταλάβει ότι η στήριξη της
δομής του έθνους-κράτους σε αυτή την
κρίσιμη χρονική περίοδο, είναι απολύτως
απαραίτητη για την αντίσταση ενάντια
στον καταστροφικό νεοφιλελεύθερο
διεθνισμό, ο οποίος βασίζεται στον
κανιβαλισμό της ελεύθερης αγοράς. Η
Αριστερά πρέπει να πολεμήσει για την
επιβίωση του έθνους-κράτους, όχι φυσικά
με όρους εθνικιστικούς, αλλά με όρους
εξασφάλισης των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων
των πολιτών.
Η επιστροφή
στη δομή του έθνους-κράτους δεν αποτελεί
εμπόδιο για μια διεθνή συνεργασία και
συντονισμό των προοδευτικών δυνάμεων.
Αντίθετα, θα μπορούσε να λειτουργήσει
ως ασπίδα προστασίας απέναντι στην
επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και της
νεο- Φεουδαρχικής τυραννίας που
διαμορφώνεται για να τον διαδεχθεί.
Το
τεράστιο πλεονέκτημα των δυνάμεων της
νεο-Φεουδαρχίας οφείλεται στην πολύ
μεγαλύτερη δύναμη και ευελιξία τους,
έχοντας κατορθώσει να παρακάμψουν όλους
τους δημοκρατικούς θεσμούς της Δύσης.
Οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές
έχουν καταλάβει όλες τις κυβερνητικές
θέσεις-κλειδιά με πρώην στελέχη τους.
Οι λομπίστες καθορίζουν όλες τις
συμφωνίες με βάση τα συμφέροντά τους.
Οι συμφωνίες τύπου TTIP, είναι ίσως η
καλύτερη απόδειξη γι'αυτό το γεγονός
και δυστυχώς, θα αποδειχθούν ιδιαίτερα
κρίσιμες για την οριστική κυριαρχία
της νεο-Φεουδαρχίας παγκοσμίως.
Κατά
συνέπεια, ο Δυστοπικός εφιάλτης της
παγκόσμιας νεο-Φεουδαρχίας μπορεί να
ανακοπεί μόνο μέσα από μια παγκόσμια
συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων, οι
οποίες πρέπει να ξεπεράσουν τους όποιους
ιδεολογικούς περιορισμούς και να
σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο, μέσα από
ισχυρές συνεργασίες μεταξύ των
εθνών-κρατών.
Ένα
σημαντικό μειονέκτημα απέναντι σε μια
τέτοια προοπτική, δεν είναι μόνο η
διάσπαση της Αριστεράς, κυρίως στην
Ευρώπη, αλλά και η έλλειψη συγχρονισμού
σε παγκόσμιο επίπεδο. Για παράδειγμα,
οι Αριστερές - ή πιο κοντά στην Αριστερά
- κυβερνήσεις σε Βενεζουέλα και Αργεντινή,
έχουν αντικατασταθεί από αντίστοιχες
Δεξιές νεοφιλελεύθερες.
Ωστόσο,
υπάρχει ακόμα μια μοναδική ευκαιρία
στον Δυτικό κόσμο με την ανέλπιστη
δυναμική που έχει αποκτήσει ο υποψήφιος
για την ηγεσία των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς. Ο Σάντερς έχει μακρύ
δρόμο να διανύσει μέχρι την προεδρία
των ΗΠΑ, αλλά ήδη απολαμβάνει μια
εκρηκτικά αυξανόμενη υποστήριξη από
τον Αμερικανικό λαό, που φαίνεται να
αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δύναμή
του προκειμένου να ανατρέψει το
κατεστημένο.
Παρά τα
όποια προβλήματα, είναι βέβαιο ότι η
Ευρωπαϊκή Αριστερά παρακολουθεί με
μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τις
πολιτικές εξελίξεις στην άλλη πλευρά
του Ατλαντικού. Σε περίπτωση που το
τρελό όνειρο γίνει πραγματικότητα και
ο Σάντερς καταφέρει να εκλεγεί ως ο
επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, η προοπτική
ενός παγκόσμιου συνασπισμού των
προοδευτικών δυνάμεων κατά της
νεο-Φεουδαρχικής τυραννίας, μπορεί να καταστεί πολύ πιο πιθανή.
Comments
Post a Comment