του
Κλάουντιο Κατς
Μέρος
3ο - Μορφές ενός πραξικοπήματος
Τα ΜΜΕ,
με τα ρεπορτάζ τους, στηρίζουν τι
πραξικοπηματικές επιδιώξεις της
αντιπολίτευσης. Η βενεζουελάνικη
αντιπολίτευση δεν μπορεί να φέρει σε
πέρας τις συνήθεις αναταραχές, του
είδους που οδήγησαν στο πραξικόπημα
του Πινοτσέτ, και έτσι προσπαθεί να
ανατρέψει τον πρόεδρο Μαδούρο εκτοπίζοντας
την κοινωνία. Επαναλαμβάνει αυτό που
επιχείρησε τον Φεβρουάριο του 2014,
προκειμένου να διαπράξει συνταγματικό
πραξικόπημα παρόμοιο μ’ αυτό της
Ονδούρας (2009), της Παραγουάης (2014) ή της
Βραζιλίας (2016). Ελπίζει ότι θα επιβάλει
με τη βία αυτό που αργότερα θα επικυρώσει
στις κάλπες.
Η Δεξιά
δεν διαθέτει τη στρατιωτική δύναμη που
χρησιμοποιούσε στο παρελθόν για να
επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία.
Αλλά επιχειρεί να αναδημιουργήσει τις
δυνατότητες τέτοιας παρέμβασης
διεξάγοντας αψιμαχίες στους στρατώνες,
πυρπολώντας αστυνομικά τμήματα ή
διοργανώνοντας πορείες στα στρατιωτικά
επιτελεία.
Το σχέδιό
της συνδυάζει το σαμποτάζ της οικονομίας
με τις ταραχές που προκαλούν ένοπλες
ομάδες οι οποίες , σε αντίθεση με την
Κολομβία, δρουν ανώνυμα. Αυτές οι
ενέργειες εμπλέκουν τον εγκληματικό
υπόκοσμο και τρομοκρατούν τους εμπόρους.
Περιλαμβάνουν
φασιστικές μεθόδους που πατρονάρονται
από τα πιο βίαια ρεύματα κατά του
τσαβισμού. Ιδιοποιούνται τον εξεγερσιακό
συμβολισμό που σφυρηλάτησαν τα λαϊκά
κινήματα και παρουσιάζουν το πλιάτσικο
ως ηρωική στάση. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης
Λεοπόλντο Λόπες δεν είναι ένας αθώος
πολιτικός. Όποιο δικαστήριο λειτουργεί
βάσει του κράτους δικαίου θα τον είχε
καταδικάσει σε ισόβια κάθειρξη για τις
εγκληματικές ευθύνες του.
Η Δεξιά
προωθεί κλίμα εμφυλίου πολέμου,
προκειμένου να πλήξει το ηθικό της
λαϊκής βάσης του τσαβισμού που επηρεάζεται
από την έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων.
Η θέση της υπέρ της ξένης επέμβασης
είναι σαφής και διαπραγματεύεται με
τις πιστώτριες τράπεζες τη διακοπή της
πρόσβασης της Βενεζουέλας στην πίστωση.
Η
αντιπολίτευση ελπίζει να λιντσάρει τον
Μαδούρο για να θάψει τον τσαβισμό.
Διεξάγει αυτή τη μάχη στους δρόμους για
να κατακτήσει την κοινή γνώμη και για
να οδηγήσει σε κατάρρευση την οικονομία.
Τις εκλογές τις βλέπει απλώς ως κορύφωση
αυτής της επίθεσης.
Αντιμετωπίζει,
όμως, αυξανόμενα εμπόδια. Η βία που
κυριαρχεί στις κινητοποιήσεις της
αποξενώνει την πλειονότητα των
δυσαρεστημένων και φθείρει τους οπαδούς
της. Όπως έγινε το 2014, η απόκρουση των
φασιστικών ομάδων υπονομεύει όλη την
αντιπολίτευση. Επιπλέον, η αποφασιστικότητα
του Μαδούρο αποτρέπει τη συμμετοχή στις
πορείες της αντιπολίτευσης. Οι δυνάμεις
της δεξιάς αντιπολίτευσης δεν έχουν
κατορθώσει να εισχωρήσουν στις λαϊκές
γειτονιές όπου πιθανώς θα αντιμετωπίσουν
τον κίνδυνο μιας δυσμενούς ένοπλης
σύγκρουσης.
Η μεγάλη
αστική τάξη της Βενεζουέλας υποκινεί
σε πραξικόπημα έχοντας την περιφερειακή
υποστήριξη των Μάκρι (προέδρου της
Αργεντινής), Τέμερ (της Βραζιλίας), Σάντος
(της Κολομβίας) και Πένια Νέτο (του
Μεξικού). Επί μήνες προωθούσε ένα σχέδιο
αποσταθεροποίησης στον Οργανισμό
Αμερικανικών Κρατών. Αλλά απέτυχε σ’
αυτόν τον τομέα. Οι προτεινόμενες
κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας δεν
πέτυχαν λόγω της εναντίωσης πολλών και
διαφόρων ξένων υπουργείων. Δεν επιτεύχθηκε
η ομοφωνία με την οποία εκδιώχθηκε η
Κούβα από τον Οργανισμό Αμερικανικών
Κρατών τη δεκαετία του 1960.
Επίσης,
διαβόητη είναι η υποστήριξη πραξικοπημάτων
από τις ΗΠΑ με στόχο την ανάκτηση του
ελέγχου στα μεγάλα αποθέματα αργού
πετρελαίου της ηπείρου. Το Στέιτ
Ντιπάρτμεντ θέλει να επαναλάβει τις
επιχειρήσεις που διεξήγαγε στο Ιράκ ή
στη Λιβύη, εφόσον γνωρίζει ότι μετά την
ανατροπή του Μαδούρο ουδείς θα θυμάται
πού βρίσκεται η Βενεζουέλα. Αρκεί να
δει κανείς πώς τα δελτία ειδήσεων των
ΜΜΕ παραλείπουν κάθε αναφορά στις χώρες
στις οποίες ήδη έχει επέμβει το Πεντάγωνο.
Η λογική των κυρίαρχων ραδιοτηλεοπτικών
μέσων είναι να αλλάζουν το θέμα των
ειδήσεών τους από τη στιγμή που οι
ιμπεριαλιστές διαλύουν τον αντίπαλό
τους.
Τους
στρατηγικούς στόχους του ιμπεριαλισμού
δεν τους αντιλαμβάνονται εκείνοι που
δίνουν υπερβάλλουσα σημασία στο φλερτ
κάποιας αμερικανικής εφημερίδας με τον
πρόεδρο της Βενεζουέλας ή στις ρητορικές
αμφισημίες του Τραμπ. Φαντάζονται ότι
αυτά τα άσχετα γεγονότα υποδηλώνουν
την απουσία σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ
και του τσαβισμού. Και ταυτόχρονα δεν
βλέπουν πόσο μοχθηρά επιτίθεται η
τεράστια πλειονότητα του Τύπου στον
Μαδούρο και το ότι ο πολυεκατομμυριούχος
του Λευκού Οίκου διαψεύδει κάθε ημέρα
αυτά που έλεγε την προηγούμενη.
Ο Τραμπ
δεν είναι ούτε αδιάφορος ούτε ουδέτερος.
Απλώς αναθέτει στη CIA και στο Πεντάγωνο
την εκπλήρωση της συνωμοσίας «καθημερινή
διατάραξη της κοινωνικής ζωής» και των
σχεδίων «Ελευθερία για τη Βενεζουέλα
νο 2». Αυτές οι επιχειρήσεις περιλαμβάνουν
κατασκοπία, ανάπτυξη στρατευμάτων και
κάλυψη τρομοκρατικών πράξεων. Εξελίσσονται
κρυφά, ενώ τα ισχυρά ΜΜΕ απαξιώνουν
οποιαδήποτε καταδίκη τους. Ιδίως
αμφισβητούν τις «υπερβολές της Αριστεράς»,
ώστε κανείς να μην ενοχλεί τους συνωμότες.
Ορισμένοι
αναλυτές θεωρούν ότι η παρουσία της
εταιρείας Chevron στη Βενεζουέλα – ή οι
συνεχιζόμενες συναλλαγές της κρατικής
επιχείρησης πετρελαίου PDVSA με τις ΗΠΑ--
αποτυπώνουν μια στενή σχέση μεταξύ των
δύο κυβερνήσεων. Απ’ αυτό συμπεραίνουν
ότι δεν υπάρχει σενάριο πραξικοπήματος.
Όμως, αυτές οι σχέσεις δεν επηρεάζουν
ούτε στο ελάχιστο την απόφαση της
αυτοκρατορίας να ανατρέψει την
μπολιβαριανή κυβέρνηση.
Οι
αμερικανικές εταιρείες δραστηριοποιούνται
στη Βενεζουέλα (και οι ομόλογές τους
στις ΗΠΑ) καθ’ όλη τη διάρκεια της
μπολιβαριανής κυβέρνησης. Κι όμως ο
Μπους, ο Ομπάμα και ο Τραμπ επιδίωξαν
να ανακτήσουν τον άμεσο ιμπεριαλιστικό
έλεγχο του πετρελαίου. Δεν μπορούν να
το επιτύχουν μέσω μιας τεταμένης σχέσης
μεταξύ εταίρων ή πελατών. Θέλουν να
εγκαταστήσουν το μοντέλο ιδιωτικοποίησης
που κυριαρχεί στο Μεξικό και να εκδιώξουν
τη Ρωσία και την Κίνα από την πίσω αυλή
τους.
Πηγή,
παραπομπές:
Comments
Post a Comment